Yazar arşivleri: sima

Artık yazamaz oldum.. Tutkularım, heveslerim, aşklarım; kağıttan birer kayık, sabahında yok oluyorlar.. Bu boyutta var olan her şeye inancım gitti. Kendim bile gece gündüz farklı düşünüyorken, sizlere inanmamı beklemeyin. Ruhlara dokunamıyorum; gözümde, herkes etten kemikten birer obje gibi.. anlamsız.. Sizler … Okumaya devam et →

Doydum da geldim.. yaşadıkça anladım.. maddenin değersizliğini farkettim.. kaşın gözün sadece Allah’ın bir resmi olduğunu gördüm.. asıl önemli olanın, üflenen ruhun gelişiminde olduğunu izledim.. yapacak çok seyi varken samimi olanı seçenin, kıymetini bildim de geldim.. merhametin, yetinmenin, iyi olmanın, kırmadan … Okumaya devam et →

Arafta kalmak kadar kötü bir şey varsa o da asimile olmaktır. Aslında asimile olunca sonuç arafta kalmaktır. Nereye ait oldugunuzu bilmezsiniz. Özünüzün üstüne öküz oturmus gibidir. Nefes alamazsınız. Ne o yana ne bu yana hareket edemez sonunda kollarınızı kavusturur sadece … Okumaya devam et →

Henüz az kişinin keşfettiği bir parfümdü. Amber ve kaladyum akoru baskın olsa da etkisi azalmaya başlayınca, etrafa inceden bir nane kokusu yayardı.Sen çok severdin… Kavuşmalarımızda önce bana uzun uzun sarılır, kokumu içine çekerdin. “İsmin ne güzel, kokun ne güzel.” Derdin. … Okumaya devam et →

Ait olmadığınız yerde, size sahip olan insanlarla yaşarken; evinizde salonun kapısını açtığınızda yüksek ses müzik, gözleri parlayan mutlu insanlar… Ve  size davetkarca gülümsüyorlar.Düşünün… İçinizde müthiş bir yaşam enerjisi, davete katılsanız ortaya çıkacak sinerjiyle evin diğer tüm odalarını patlatacaksınız! Dolayısıyla sahibinizi … Okumaya devam et →

Hayatınızın çeperinde dolaştınız mı? Duygu bulutları aralandığında, aradaki maviyle karşılaştınız mı? Kendinize çok kızdınız mı, kalbinizin mantığınızı nasıl hiçe saydığını görüp, o anları yok saymak istediniz mi? Utandınız mı, sil baştan  yapmak mı istediniz? Bu bir ‘keşke’ yazısı değil. Evet, … Okumaya devam et →

Ben seni sevmeyi bıraktım Bizim nesil tükendi Sel oldu, Koca bir köy suların altında kayboldu Dolar arttı, savaş çıktı Ne canlar kana bulandı Evlerin ısıkları bir bir söndü Çocuklar  gülemez oldu Ben seni sevmeyi bıraktım ya Bunlar hep ondan oldu … Okumaya devam et →

Hayal kırıklığımın üstünde tepinip duruyorum… Koştur koştur zaman geçerken on dakikalık kahve molalarında kalbimin sızısını hissediyorum.. saniyelik bir duyguyla bağıra bağıra ağlamak istiyorum sonra biri manasız bir soru soruyor, dönüp ona bağırıyorum. Haliyle manyak oluyorum. Her gün aynı filme başlıyorum ve her defasında en heyecanlı … Okumaya devam et →

Yıllar sonra; yine  ‘tükkandayım, birgün…’ diye cümleye başlıyorsam,  hayat gerçekten tekrardan ibarettir.  Oysa  ‘ruhuma haksızlık yapıyorum, seni de kapatıp gidiyorum, buraları da’ diye arkasına dönüp bakmadan giden de bendim, şimdi 45 m2 ye  ‘ne yediği belirsiz ruhumu’ sıkıştırmaya çalışan da … Okumaya devam et →

İşin garip tarafı böyle böyle günler geçiyordu; belki de aylar sonlar hiç olmamış gibi olacaklar boşuna zihinde yer kaplıyordu. Etrafta türlü acıya siper olurken, bir o kadar sağlamken içindeki çocuğu böylesi ağlatmak pek bir manasızdı. Umutsuzluk mu? Umutsuzluk umudun ta … Okumaya devam et →