ARKA MAHALLE

Yalnızlığı herkes sevmez.  Hele benim gibi dışa dönük, ilgi manyakları hiç sevmez. Ama ben dönemsel olmak kaydıyla çok severim. Özellikle içimde yangın olduğu zamanlar… İşte bu  dönemlerimde evimde sığındığım  bir arka mahallem var. Çıkmaz sokak derim ben o odaya. Kimsecikler girmez , es kaza giren olursa da zaten  çıkamaz! Başka bir ruhu vardır.  Gündüzden birikmiş kahve fincanları, geceden kalan kül tablaları, duvara iliştirilmiş anlamsız notlar, eskimiş kitaplar, solmuş perdeler, hiç çıkmayan sigara kokusu ile orası öksüre öksüre yaşayan bir  Çingene Mahallesi.

Görüntü göreni rahatsız eder, toplamaya yönlendirir;  bundan olsa gerek o odaya kolay kolay vize verilmez! Evin her yeri ışıldasa da arka mahallede belediye işlemez! Huzur ne derseniz bana işte budur;  dilediğince yazabilmek,  içebilmek ve dağıtabilmek hayatı.  Aslında dağıtmak bile dönemsel yaşanır bende. Yılda bir iki kere gelir, hayaller kurdurur sonra “ kendine gel bre kadın” der silkeler gider.  İyi ki de gider.  Hayır,  hep kalsa sanırım dağılmam, parçalanırım… İşte böyle günlerde melankolimi yapıp, hükümdarlığımı sürdükten sonra iradem devreye girer ve beni tekrar rutinime döndürür. Keşke herkes arada ruhunu benim gibi özgür bıraksa da, ‘yeter’ diye bağıra bağıra dönülmez yollara girmese. Vicdanlı bir insansanız ve sorumluluklarınız varsa elbet pusulanız  da vardır.  Mecburiyetler, sevgi, saygı her neyse ne;  belki sadece öz benliğiniz bile sizi doğru yola götürür. Yıkıcı olmayan melankoli güzeldir, insan olduğunu hatırlatır yaşayana;  yeter ki sonunda teslim almasın .

Tek düze yaşamak da bence dipte yaşamak kadar tehlikelidir. Palet bizim elimizdeyse şayet bir kırmızımız olsun şu hayatta.  Olsun ki diğer renkler ağırlıklarını anlasın, olsun ki bize yakışan rengi görelim, olsun ki başkalarının kıyafetlerine özenmeyelim.

ŞİMA